დამი-LIKE კონკურსები და მასიური სპამომანია

სტანდარტული

ამ ბოლო დროს (რაღა ბოლოა, მაგრამ მაინც) სოციალურ ქსელში მომრავლდა “დამილაიქე” კონკურსები, რომლის წესებიც ძალიან ადვილია – ტვირთავ ფოტოს, შემდეგ კი სპამავ მეგობრებთან , მის მეგობრებთან და მისი მეგობრის მეგობრის მეგობრებთანაც კი, რომ დაგილაიქონ. შედეგად შენ ხდები ან ძალიან მაგარი “როჟა”, ან საჩუქრად იღებ უფასო პლასტიკურ ოპერაციას (რომელსაც ვინდ ა როგორ გიკეთებს კაცმა არ იცის), ან სადმე სამსახურს გპირდებიან ალბათ მაქსიმუმ 130 ლარად თვეში (ეგეც თუ გაგიმართლა).

მე გადავწყვიტე გამომერკვია, თუ რა სარგებლობა მოაქვს ამას თვითონ “კომპანიისათვის”. მაგალითისათვის ვიკითხე “თსუ სტუდენტურ თვითმმართველობაში”, თუ რატომ არიდებენ თავს თვითონ გამოარკვიონ გამარჯვებული (ამა თუ იმ ნომინაციაში). პასუხად მივიღე, Continue reading

პოზიტიურად!

სტანდარტული

“მომწონს, რომ შემიძლია ვიყო სასიამოვნოდ სასაცილო” – რა შუაშია ეს სიტყვები არ ვიცი, მაგრამ ვფიქრობ შეესაბამება დღევანდელ სიტუაციას ზოგადად – ჩემთან და სამყაროში…

დავიწყოთ იქიდან, რომ საინფორმაციო საშუალებები კვირაში ერთხელ ერთ გამოშვებას თუ დაიწყებენ სასიამოვნო ამბით. ხან ისევ მიწისძვრებია, ან რადიაციამ ჩერნობილის დონეს მიაღწია თითქმის, 2 კვირაში 5მა ქართველმა 3 თურქი მოკლა (ერთ-ერთი 11 წლის ბავშვი!!!), აგერ დღეს რომელიღაც შეშლილ ჩინელ წყვილს რძე მოუწამლია და ბავშვები დაღუპულან, მსოფლიო მიაქვს ტერაქტებს.. მოკლედ, სულ გადაირია ეს სამყარო, მესამე მსოფლიო ომის საშიშროება რომ აღარ ჩავთალოთ. საფრანგეთში ქალებისათვის ჩადრით სიარული აუკრძალავთ საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში და პროტესტის ნიშნად რამდენიმე მუსლიმმა ქვეყანა დატოვაო.. ისე, ეს კანონი მესიამოვნა კიდეც რაღაცნაირად.. ალბათ ჩემი რელიგიური შეხედულებებიდან გამომდინარე, მაგრამ იმ ქალსაც ხო სწამს კაცო თავისი მუჰამედი.. ნუ მოკლედ… იდარდონ საფრანგეთში მცხოვრებმა მუსლიმმა ქალებმა, მე რა.. : )) ისე, ერთ ჩადრზე არ ვიტყოდი უარს, მაინტერესებს რა მუღამი აქვს, ვინმეს თუ მოეპოვება, შეუძლია მისახსორვოს ^.^

___o___

უკანასკნელი ორი კვირაა სასტიკად Continue reading

ზამთრის ბოლო დღე

სტანდარტული

არც ეს თვე გამოირჩეოდა რამით სხვა დანარჩენისგან. გათენებას ვერ ვასწრებდი, რომ უცებ ღამდებოდა.. ველოდებოდი  მაინც სიახლეს – რა სულელი ვარ!!! იყო თამაშები, ვითომ რაღცები.. საბოლოოდ კი, რა საკვირველია, მხოლოდ არაფერი. მთელმა ზამთარმა თითქმის დაუნდობლად ჩაიარა.

ეგ არაფერი…

იწყებოდა მუსიკა და მე ვტოვებდი საკუთარ ფსევდო-ოთახს. ვათვალიერებდი უკვე ათასჯერ ნასწავლ კედლებს, ფიგურებს მათზე ისე, როგორც ბავშვები ღრუბლებს და ხანდახან ფანტაზიის დახმარებით ცდილობენ თეთრი ჰაერის სიმრგვალე თავიანთვის მისაღებ რაღაცას/ვიღაცას მიამსგავსონ. მე ბევრჯერ მითქვამს – ისევ ბავშვი ვარ და არ მსურს გაზრდა. დიდები ისე შორს არიან ჩემგან…

“შენ უნდა წასულიყავი, დაანგრიე ჩვენი ოცნებები. ალაგებ ბარგს და ტოვებ სახლს, მხოლოდ წასასვლელი ბილეთი გაქვს, მაგრამ ჩვენს წინ კიდევ ერთი დღეა, შემიყვარე ისე, თითქოს არ გაგვაჩნდეს ხვალინდელი დღე, მომიმწყვდიე მკლავებში და მითხარი რომ გჭირდები, ეს უკანასკნელი დამშვიდობებაა, მაგრამ ჩვენ კიდევ ერთი დღე გვაქვს წინ” – ამ სიტყვებზე [სიმღერაზე] ერთი ჩემი საყვარელი ადამიანი მახსენდება ხოლმე.. “შემიყვარე ისე, თითქოს არ გვქონდეს მომავალი, მომიმწყვდიე მკლავებში და მითხარი, რომ გჭირდები..” სიმღერის მოსმენასავით ადვილი იყოს, ნეტა ყველაფერი.

საშინელი ხასიათი მაქვს Continue reading

მეც ხომ ქალი ვარ (სუსტი სიურეალიზმი)

სტანდარტული

მეც ხომ ქალი ვარდღეს კიდევ ერთხელ დავასაფლავე… შიშველ იატაკზე ჩუმად ისმოდა ქუსლიანი ფეხსაცმლის ხმა. წვიმაში ირეკლებოდნენ ჩამოცვენილი ფოთლები.. დაღამებულ შემოდგომაში უპატრონოდ დახეტიალობდნენ ძუკნა ძაღლები…აწმყოც დადგება… პირს დაიბანს სისხლიანი ხელებით…
გარეთ გამოვედი. უაზროდ მივდივარ სადღაც.. დამყვება გრძნობა, რომ მე შეუმჩნეველი ვარ და უფრო ვმშვიდდები. წარმოვიდგენ, რომ მე ვერავინ მხედავს, რომ არავისთვის ვარსებობ და ვცდილობ ადვილად გადავიტანო იმწამიერი ცხოვრება…ხანდახან, ან თითქმის სულ, ავიწყდებათ, რომ მეც ქალი ვარ.. მეტს მოითხოვენ ჩემგან… და მეც ვაკეთებ.. ან ვცდილობ გავაკეთო… ხანდახან, მგონია, რომ საკუთარი ცხოვრება არ გამაჩნია, ხანდახან საკუთარი თავისთვისაც უჩინარი ვხდები…
ვფიქრობ – დავნებდე?.. Continue reading