დამეხმარეთ ბუნებასთან…

ვიფიქრე პოსტს ხვალ დავწერდი, როცა გათენდებოდა – უსაფრთხოების მიზნით, მაგრამ ამაღამ უფრო გულახდილი გამომივა, ვგონებ…

ოთახებში დიდი ხნის ბორიალის შემდეგ, გადავწყვიტე დავწოლილიყავი. ეს უკანასკნელი კი არც ისე კომფორტულია ჩემთვის – ვწვები გაშეშებული, გულხელდაკრეფილი და ჰაერს მიყურადებული. თავიდან ფეხებამდე საზაფხულო საბანში გახვეული, ჩანს მხოლოდ ცხვირი და ფართოდ გახელილი თვალები, ძილამდე როგორ მივდივარ, თვითონაც არ მესმის ხოლმე.. საქმე იმაშია, რომ ზაფხულის დადგომასთან ერთად დგება ჩემთვის კოშმარული წამები, წუთები, საათები, თვეები მანამ, სანამ საძაგელი არსებები ზამთარში არ გაიყინებიან და რამდენიმე ღამე მაინც შევძლებ ნორმალურად ძილს. სიმართლე გითხრათ, არამგონია რაიმეს ფობია მქონდეს, მხოლოდ ლიფტში ყოფნის მეშინია, ისიც კი არ მეშინია, ჰაერი მეკვრება და მგონია საცაა ჩავვარდები, თუ კარი ოდნავ მალე ან გვიან დაიკეტა, საშინელი პანიკა მეწყება და არაფრად ვაგდებ გვერდზე მდგომის უხერხულობაში ჩავარდნას, თუმცა ეს პოსტი ლიფტებს ნაკლებად ეხება.

რამდენიმე წუთის წინ, ფეისბუქზე შეშინებული ვითხოვდი შველას, რამენაირად გავთავისუფლებულიყავი ყველანაირი მფრინავი, მცოცავი თუ მღოღავი არსების შიშ-ზიზღისაგან. დემბომ მირჩია გამეკეთებინა ის, რაც ასე ძალიან მაძრწუნებს, მაგრამ არც ისე ადვილია ბალიშზე დაბრძანებული უზარმაზარი ობობის ჩახუტება!

მე მართლა მაწუხებს, რომ არასდროს ვყოფილვარ ღია ბუნებაში,

მეჯვარეები

ბევრ ჩვენგანს ქორწილამდე ჯერ კიდევ რამდენიმე წლით ადრე უკვე მიღებული აქვს გადაწყვეტილება, თუ ვინ იქნება მისი მეჯვარე. მეჯვარე არის ადამიანი, ვინც მთელი ცხოვრება შენს გევრდით უნდა იდგეს, ასე ვთქვათ მფარველობდეს და ჯვარს ასვამდეს ახალშეუღლებულებს.

სიტყვა “მეჯვარის” გაგონებაზე ბევრ ჩვენგანს ალბათ პატარძლის გვერდით მდგომი ლამაზ კაბაში გამოწკეპილი გოგონა წარმოუდგება, თუმცა უფროს თაობას ცოტა სხვაგვარი შეხედულება აქვს მათზე: მაგალითად, ბიჭის მეჯვარე “ჩალიჩობას” მანქანაზე, სადაც ახალდაქორწინებულები ისხდებიან, ასევე რესტორნის მუსიკის ხარჯის ნაწილიც მას ეკისრება, რომ აღარაფერი ვთქვათ ელემენტარულ საჩუქარზე. გოგოს მეჯვარე კი სადედოფლო ბუკეტს, სამკაულს და ტკბილეულს, დედოფლის ვარცხნილობასა და მაკიაჟის იღებს საკუთარ თავზე. ასევე მეჯვარეების კისერზე გადადის ჯვრისწერისა თუ ხელისმოწერის ხარჯებიც, ეკლესიის კელაპტრები, სასტუმროს ხარჯი (თუ წყვილი პირველი ღამის გატარებას სახლში არ მოინდომებს) და თუ კეთილ ნებას გამოიჩენენ სადედოფლო მაგიდის შუშხუნა ღვინოთი გაწყობაც კი.. – ასეთი სახით მოაღწია მეჯვარის “უფლება-მოვალეობებმა” დღეს ჩვენამდე.

ფილმებში ნანახი მეჯვარეები თითქოს არაფერს მსგავსს არ აკეთებენ (სამაგიეროდ ერთნაირი კაბები აცვიათ, როგორ მომწონს ^_^), თუმცა მე მაინც მგონია,

ყველამ გაიგო….

ჯერ მხოლოდ რამდენიმე დღეა, რაც საყვარელ ადამიანს ცოლობაზე თანხმობა უთხარი და აი, უკვე სამეზობლომ, სანათესაომ  და მათმა მეზობლებმაც კი უკვე იმაზე მეტი იციან, ვიდრე შენ.

ჩემს შემთხვევაში მეზობლებმა უფრო ადრე გაიგეს სიახლის შესახებ, ვიდრე მშობლებმა, ყველაფერი კი ფეისბუქზე ერთ ფოტოს მოჰყვა. სურათის გამოქვეყნებიდან დაახლოებით 10 დღეში მე უკვე გამათხოვეს და ლამის დამაორსულეს კიდეც. დედაჩემთან არაერთი უკმაყოფილო მეზობელი მისულა: “რატომ არ გვითხარი ქალი რომ გაათხოვეო”, ერთმა ისიც კი ინაგლა “ჰა, ეხლა, მაღარიჩს როდის კისრულობ, როდის მოვდივარ შენთან საქეიფოდო” : / შეიძლება ეს ყველაფერი იმას უნდა დავაბრალოთ, რომ “საქართველოში ვცხოვრობთ”, ან იმას, რომ “თბილისი პატარაა”, თუმცა მე მაინც მგონია, რომ არასდროს დაილევა ადამიანთა კატეგორია, რომლებიც მხოლოდ სხვისი გაჭორვით არსებობენ. მე დარწმუნებული ვარ, მათ ჩემი (ისევე როგორც ბევრი თქვენთაგანის) გაბედნიერება (?) კი არ გაუხარდათ, უბრლაოდ ერთი საათის დამატებითი სალაპარაკო თემა მიეცათ და საბოლოოდ კაცმა არ იცის რას გამოიყვანენ. სიმართლეს ვამბობ, ისეთი ადამიანები მოდიან პრეტენზიებით და ისტერიული შეკითხვებით, რომ ხანდახან მათი სახელების გახსენებაც კი მიჭირს.

ალბათ ძალიან ბევრი თქვენთაგანისათვის მოუტანია ზიანი უსაქმური მეზობლების (და ნათესავების) მომაბეზრებელ ფანტაზიას. წარმოდგენა არ მაქვს,

ფულზე გაცვლილი რელიგია

რამდენიც უნდა ვეცადოთ, მაინც ვერ ავცდებით ამ თემას. რელიგიური უთანასწორობა თითოეული ჩვენგანის ყოველდღიურობაშია. აი, თუნდაც ჩემს მაგალითს მოგიყვებით.

დღეს სტუმარს ველოდები. წუთი-წუთზე უნდა მოვიდეს, სამზარეულოში ჭურჭელს ვრეცხავდი, როცა კარზე კაკუნი გავიგე და “გლაზოკში” გახედვის გარეშე მომღიმარი სახით გავაღე კარი. ვიღაც 2 გამოწკეპილი გოგო დგას ხელში ბლოკონოტით:

-თუ შეიძლება რაღაც კითხვა უნდა დაგისვათ.

-????

-ჩვენ ყოველდღიურად ვხვდებით ბევრ გასაჭირს, როგორ გგონიათ ….

-ბრახან!

– კარები მივხურე და სველი ხელები გამწარებით დავიფრეთხე. ჭურჭლის რეცხვა გავაგრძელე და უცბათ დავფიქრდი – რა დამიშავა ამ 2მა გამოწკეპილმა გოგომ, რომლებიც ამ ყინვაში დადიან და “ჭეშმარიტ ღმერთზე საუბრობენ?” რა დამაკლდება ამით (თუ არ მომემატება რაიმეს გაგება). წარმოვიდგინე, კარი რომ გამეღო და რომელიმე ბუდისტი დამენახა როგორ მივიღებდი მას? ისევ მივუხურავდი კარს თუ სიამოვნებით შემოვიპატიჟებდი სახლში და უფრო მეტის გაგებას შევეცდებოდი ბუდაზე? ალბათ უფრო მეორე…

მართალია, არ მინდა აღიარება, მაგრამ მეც გარკვეულწილად იმ სტერეოტიპების მსხვერპლი ვარ, რომლებსაც ის საზოგადოება ჰქმნის, სადაც მე ძალით თუ უნებლიედ მიწევს ცხოვრება. ალბათ არსებობენ ადამიანები, რომლებიც რაც ბუდისტ ბერს, არც იეჰოვას მოწმეს, არც ალლაჰის მქადაგებელს არ გაუღებს კარს და ზოგიერთი არც მართლმადიდებლობის მქადაგებელთ ენდობა, მაგრამ ჩამოთვლილი მრწამსებიდან ყველაზე უარყოფითად მაინც ამ ორი გამოპრანჭული გოგონას სარწმუნოებისადმი არიან/ვართ აგრესიულად განწყობილნი.

როგორც აღვნიშნე, ამ საკითხში მეც ჩარჩოებში მოვექციე ალბათ, მაგრამ ჩემი აზრით, ყველაზე მეტად ჩემს გაღიზიანებას ფულზე გაცვლილი რელიგია იწვევს, თითოეულ “მოწმეს” ხომ გარკვეული თანხის სსანაცვლოდ უწევს კარდაკარ სიარული “საქადაგოდ”…

 

როცა ყველაფერი ცუდადაა…

როცა ყველაფერი ცუდადაა… – პირველ რიგში არ იფიქროთ კალორიებზე და მიირთვით მინიმუმ შავი შოკოლადი, გამორთეთ სენტიმენტალური, რომანტიული და წვიმიანი სიმღერები და დაიწყეთ… :

დაფიქრდით, რატომ ფიქრობთ რომ ყველაფერი ცუდადაა, სამყარო თქვენს წინააღმდეგ შემოტრიალდა და საერთოდაც, გამოსავალი სიკვდილიც კი არ არის?! – უნივერსიტეტშია პრობლემები? შეყვარებულს ეჩხუბეთ ან საერთოდ არ გყავთ? სამსახურს ვერ შოულობთ ან საერთოდ წამოხვედით? და სულ ეს არის თქვენი პრობლემების გრძელი სია?! მაშინ გაიღიმეთ! აი ნახავთ ერთი მესიჯი, ერთი მოულოდნელი ზარი და წამში დაგავიწყდებათ ეგ “გადაუჭრელი” პრობლემები…

საკუთარ მაგალითზე გეტყვით :

პოზიტიურად!

“მომწონს, რომ შემიძლია ვიყო სასიამოვნოდ სასაცილო” – რა შუაშია ეს სიტყვები არ ვიცი, მაგრამ ვფიქრობ შეესაბამება დღევანდელ სიტუაციას ზოგადად – ჩემთან და სამყაროში…

დავიწყოთ იქიდან, რომ საინფორმაციო საშუალებები კვირაში ერთხელ ერთ გამოშვებას თუ დაიწყებენ სასიამოვნო ამბით. ხან ისევ მიწისძვრებია, ან რადიაციამ ჩერნობილის დონეს მიაღწია თითქმის, 2 კვირაში 5მა ქართველმა 3 თურქი მოკლა (ერთ-ერთი 11 წლის ბავშვი!!!), აგერ დღეს რომელიღაც შეშლილ ჩინელ წყვილს რძე მოუწამლია და ბავშვები დაღუპულან, მსოფლიო მიაქვს ტერაქტებს.. მოკლედ, სულ გადაირია ეს სამყარო, მესამე მსოფლიო ომის საშიშროება რომ აღარ ჩავთალოთ. საფრანგეთში ქალებისათვის ჩადრით სიარული აუკრძალავთ საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში და პროტესტის ნიშნად რამდენიმე მუსლიმმა ქვეყანა დატოვაო.. ისე, ეს კანონი მესიამოვნა კიდეც რაღაცნაირად.. ალბათ ჩემი რელიგიური შეხედულებებიდან გამომდინარე, მაგრამ იმ ქალსაც ხო სწამს კაცო თავისი მუჰამედი.. ნუ მოკლედ… იდარდონ საფრანგეთში მცხოვრებმა მუსლიმმა ქალებმა, მე რა.. : )) ისე, ერთ ჩადრზე არ ვიტყოდი უარს, მაინტერესებს რა მუღამი აქვს, ვინმეს თუ მოეპოვება, შეუძლია მისახსორვოს ^.^

___o___

უკანასკნელი ორი კვირაა სასტიკად

პარიზული მოდა-სახლის უკან ბედნიერი ხიდი

ამ ბოლო დროს პარიზის სიყვარული განსაკუთრებით შემოვიდა მოდაში. მეც მიყვარს. ოღონდ სხვანაირად.. არა პარფიუმერულად, არა ეროტიულად, არა ეიფელურად, არა მოდურად, არა ედიტ პიაფურად, არამედ სხვაგვარად… მინდა, ერთხელ მაინც ფარდები გადავწიო და ეიფელი დავინახო, წვიმიან დღეს გარეთ გავიდე და Non, Je Ne Regrette Rien-ის ფონზე მოკლენაცრისფერშარვალიანმა, პაჯებიანმა, თეთრსაროჩკიანმა და გაცვეთილბერეტიანმა ყვავილების გამყიდველმა ბიჭმა წითელი ვარდი მაჩუქოს.

რამდენი ხანია, ბედნიერი არ ვყოფილვარ… მე მაქვს ყველაფერი,

თვითნებური კრიტიკოსები

ყველაზე მეტად მაღიზიანებს ადამიანების კატეგორია, რომლებიც ცდილობენ რაღაცაში კიდევ დამატებითების [!!!] მონახვას. ვთქვათ, ნახატში, ფოტოში, ფილმში… გავა წლები და ე.წ. “კრიტიკოსები” ამტკიცებენ, რომ ყველაფერი იციან, ესმით შემოქმედის შინა-გან-ობა და ჩვენ, უბრალო მოკვდავნი ვერ ვხედავთ ტილოს, ფირის, ეკრანის, სიმის, სტროფის იქით არსებულ სიურეალობას, თუნდაც სულაც არ მიეკუთვნებოდეს აღნიშნულ სფეროს.

მე არ მესმის, რატომ მაიძულებს სკოლაწითელდიპლომზედამთავრებული [არ შემშლია,

უბრალოდ არ ვიცი რა გითხრათ…

არ ვიცი საიდან დავიწყო… ბევრჯერ ვცადე ისევ დამეწერა ჩემზე ან სამყაროზე.. არ გამომდიოდა. მიუხედავად იმისა, რომ მქონდა გრძნობებიც, აზრებიც, მაინც ვერ ვაბამდი თავს სიტყვებს. ახლა კი ვწერ მხოლოდ ჩემთვის.. არ ვიცი რისი გადმოცემა მინდა ამით. ალბათ იმ ფიქრების, რომლებიც ეხლა ტრიალებენ თავში. ბევრმა ადამიანმა წაიკითხა ჩემი ბლოგი, ბევრმა კომენტარი დატოვა აქ, ზოგმა კი პირადად მომწერა რაღაც.. საბოლოოდ კი ყველა ერთ აზრამდე მიდიოდა – რომ მე საკმაოდ კარგი ადამიანი ვარ, რომ არ უნდა დავნებდე და აუცილებლად ვიქნები ბედნიერი ოდესმე… ბანალური სიტყვები, რომლებიც ალბათ ყველა ჩვენგანმა უნდა უთხრას თუნდაც არამეგობარს. მაგრამ მაინტერესებს, რეალურად რას ფიქრობენ ადამიანები თუნდაც ჩემზე ან თუნდაც თავის ცხოვრებაზე?

ყოველთვის დგება მომენტი, როცა მე მზად ვარ დავუდგე ნებისმიერს, თუნდაც სრულიად უცნობს გვერდით. მოვუსმინო, ვურჩიო, დავეხმარო.. მაგრამ მე რატომ არ მისმენს არასდროს ვინმე , ეგ ჯერ-ჯერობით ისევ ამოუხსნელ ამოანად რჩება.

ახალ ნაცნობებში, ზოგიერთისთვის, მაგალითად უნივერსიტეტში, “რკინის

ბოლო პოსტი. Hello, 20!!!

არ მინდა გაზრდა.. ბევრი რამ დამრჩა ბავშვობაში, რის თქმასაც ვერასდროს მოვასწრებ.. არ არის აქ არც ერთი სიტყვა სენტიმენტალური ან ძალად დაწერილი, უბრალოდ მხოლოდ 1 საათი დამრჩა “თინ-ეიჯერობის” და თავს უფლებას ვაძლევ ჩემი ცხოვრება მთლიანად შევაჯამო.

დავიწყებ სულ თავიდან:

ბაბუამ გამზარდა. პირველი ეს მინდოდა დამეწერა. ვიძინებდი მხოლოდ მის ხელში და დღემდე ვამაყობ ამით. შემიძია ვთქვა, რომ მსოფლიოში საუკეთესო ბაბუა მყავს [ღმერთმა დიდხანს მიცოცხლოს!]. მისი წყალობით შედარებით ადვილად გადავიტანე უ-მამ-ობა. რა იყო მე მესურვა და არ მქონოდა. სამაგიეროდ მე “ქოშები” მიმქონდა ხოლმე სახლის კარებთან ბაბუას მოსვლის დროისთვის [დაახლოებით საღამოს 5-6 საათი] დღეს იგივეს ბაბუა აკეთებს და ყოველთვის გული მტკივა, არ ვიცი რატომ, ალბათ იმიტომ, რომ არ მინდა სიბერე, უსუსურობა… არ ვიცი…. ბევრი რამ მაკავშირებს, უფრო სწორად, მთელი 20 წელი ბაბუასთან. დღეს თავისი ოთახიდან ჩუმად გამოვიდა, დამიდგა გვერდით და ხელები ოდნავ გაშალა [წეროებს რომ ვთამაშობთ ხოლმე, ისე] და მეუბნება: აი ამხელა იყავი 20 წლის წინ, მხოლოდ ჩემთან იძინებდი… – მინდოდა მეტირა ამ სიტყვების გაგონებისას. თავი შევიკავე…

ბაღშიც ბაბუამ მიმიყვანა, იქიდან გამოვყავდი, რაღცებს ყიდულობდა… მოკლედ, მისი წყალობით ასე თუ ისე ვგრძნობდი ბავშვობას…

ბაღში მეგობრებიც მყავდა  

ზამთრის ბოლო დღე

არც ეს თვე გამოირჩეოდა რამით სხვა დანარჩენისგან. გათენებას ვერ ვასწრებდი, რომ უცებ ღამდებოდა.. ველოდებოდი  მაინც სიახლეს – რა სულელი ვარ!!! იყო თამაშები, ვითომ რაღცები.. საბოლოოდ კი, რა საკვირველია, მხოლოდ არაფერი. მთელმა ზამთარმა თითქმის დაუნდობლად ჩაიარა.

ეგ არაფერი…

იწყებოდა მუსიკა და მე ვტოვებდი საკუთარ ფსევდო-ოთახს. ვათვალიერებდი უკვე ათასჯერ ნასწავლ კედლებს, ფიგურებს მათზე ისე, როგორც ბავშვები ღრუბლებს და ხანდახან ფანტაზიის დახმარებით ცდილობენ თეთრი ჰაერის სიმრგვალე თავიანთვის მისაღებ რაღაცას/ვიღაცას მიამსგავსონ. მე ბევრჯერ მითქვამს – ისევ ბავშვი ვარ და არ მსურს გაზრდა. დიდები ისე შორს არიან ჩემგან…

“შენ უნდა წასულიყავი, დაანგრიე ჩვენი ოცნებები. ალაგებ ბარგს და ტოვებ სახლს, მხოლოდ წასასვლელი ბილეთი გაქვს, მაგრამ ჩვენს წინ კიდევ ერთი დღეა, შემიყვარე ისე, თითქოს არ გაგვაჩნდეს ხვალინდელი დღე, მომიმწყვდიე მკლავებში და მითხარი რომ გჭირდები, ეს უკანასკნელი დამშვიდობებაა, მაგრამ ჩვენ კიდევ ერთი დღე გვაქვს წინ” – ამ სიტყვებზე [სიმღერაზე] ერთი ჩემი საყვარელი ადამიანი მახსენდება ხოლმე.. “შემიყვარე ისე, თითქოს არ გვქონდეს მომავალი, მომიმწყვდიე მკლავებში და მითხარი, რომ გჭირდები..” სიმღერის მოსმენასავით ადვილი იყოს, ნეტა ყველაფერი.

საშინელი ხასიათი მაქვს

გავიზარდე.. სულ არ გავზრდილვარ.. (მოგონებების სიურეალიზმი)

მე დიდი ხანია, ბავშვი აღარ ვარ..

გავიზარდე მაშინ, როცა მოდუნებულ ონკანს დასისხლიანებული, კანზეხორცჩამოკიდებული ვუყურებდი.. გავიზარდე მაშინ, როდესაც სულ “მასტუკებდნენ”, როცა ეზოში მრგვალი მაგიდის ქვეშ ვძვრებოდი ციდან ჩამოცვენილი ბომბებისათვის თავის ასარიდებლად., როდესაც ერთ-ერთი პირველი ვიყავი, ვინც სწორად თქვა სიტყვები “თვითმფრინავი” და “ჰიდროელექტროსადგური”. დიდი ვიყავი მაშინ, როდესაც არასწორედ, მაგრამ დამოუკიდებლად შევიკარი ფეხსაცმლის თასმები; როდესაც მარტო შევედი ტუალეტში…

გავიზარდე იმ ღამეს,