1999 წლის 9 დეკემბერი.
მივდივარ კორპუსებს შორის, ჭუჭყიანი ფანჯრებიდან სარეცხია გადმოფენილი. მეხსიერებას აგურისფერი კედლები შემორჩა. სადარბაზოს პირჩამოტეხილი კიბეები; ბევრი ხალხის სუნი და სიცხე. ვიღაცამ რიგი დამითმო.
ჩიტი გამოფრინდა, ხელი მოვაწერე, რაღაც თქვეს, ისევ იმ ხალხში და უკან, კორპუსებს შორის აღმოვჩნდი…
***
პირველად ვნახე თვითმფრინავი ახლოდან. მახსოვს ბაბუა – არ უნდოდა რომ წავსულიყავი. ვიღაცის მშობელს უფროსი ბიჭი ეხუტებოდა და ტირილით სთხოვდა მასთან დარჩენას.
დამშვიდობების ცერემონიალი კოდაკებისა და პოლაროიდის ფონზე.
გზა თვითმფრინავისკენ. პატარა, ყვითელი ჩანთა, რომელიც არ უნდა დამეკარგა!
რუსი ბორტ გამცილებლები. მხოლოდ ორი სიტყვა უცხო ენაზე – მადლობა და გამარჯობა.
***
ამხელა თოვლი არასდროს მინახავს – მუხლამდე და ძალიან მშრალი, სამწუხაროდ არც ღამის ავტობუსიდან და არც სასტუმროს ოცდამეექვსე სართულიდან ჩანდა კარგად.
იმის შიშით, რომ დამლაგებელი ხაჭაპურებს მომპარავდა, უჯრაში დავმალე და უკან, თბილისში ჩამოტანას ვფიქრობდი.
ამიხდა თოვლში გასვლის სურვილი. უზარმაზარ, წითელ მოედანზეც გადავიღე ფოტო და აქვე რამდენიმე კილომეტრიან რიგში დავდექი. საათები გადიოდა, ხალხი არ იძვროდა, არ ირბინოთო, არ ითამაშოთო, არ იგუნდაოთო…
დიდი დარბაზი.
შუაში აღმართული შუშის კედლები წითელი, სქელი თოკებით იყო შემოსაზღვრული. ვიღაცის ხმა მკაცრად გვაფრთხილებდა არ გავჩერებულიყავით და სწრაფად გაგვევლო სასახლის წინ.
უკანა გზაზე „კოკა-კოლა“ ვიყიდე – 10 რუბლად – მახსოვს…
საღამოს თბილისს ვესაუბრე. მწუხარება გამოვთქვი Continue reading
Jood 