ქორწილის დღე

დღე აბსოლუტურად ჩვეულებრივ დაიწყო. შეგრძნება იყო თითქოს უბრალოდ რესტორანში მივდიოდი მეგობრებთან ერთად. ჯერ სახლის ლაგება იყო დილის 9 საათიდან, შემდეგ სილამაზის სალონში სამ საათიანი ვიზიტი, სახლში ძაააალიან, ძააააალიან ბევრი სტუმრის დახვედრა, საქორწილო კაბაში ჩაკვეხება და.. და ლოდინი როდის გავიდოდა სულ რაღაც ნახევარი საათი…

დააგვიანდა. სასტიკად გავბრაზდი. შევიკეტე მეჯვარეებთან ერთად ოთახში და ქაოტური გონებით მელანდებოდა მანქანის საყვირების (რა სიტყვაა ახლა ეს!) ხმა. მთელმა დღემ ისე მალე გაირბინა და ეს წუთები ისე იწელებოდა… უცებ გაფანტულად გავიგე მანქანების ხმა და კინაღამ ფანჯრიდან გადავვარდი, მეზობლებს კისრები მოეღრიცათ მესამე სართულიდან სარეცხივით გადაკიდული გამოპრანჭული პატარძლის ყურებით. ჩემმა ძალიან კარგმა მეგობარმა და ასევე ფოტოგრაფმა ეგრევე მომავალი მანქანების დაფიქსირება დაიწყო, მეჯვარეებმა დამავლეს ხელი და საძინებელში გამაქცუნეს. უცებ საუბარში გავერთე, დედაჩემი რომ შემოვიდა, ჰა, აღარ გამოდიხარო? სიტყვით ვერ აგიღწერთ, რა ხდებოდა ჩემს ისედაც პატარა მისაღებში. იმდენი ხალხი ირეოდა… თვალით ალექსს ვეძებდი და დავინახე.. თითქმის ორი წელია შეყვარებულები ვართ, მაგრამ ასეთი სხვანაირი, ასეთი უცნაური, სიმპატიური ალექსი პირველად ვნახე. გაბედნიერებული იყო რაღაცნაირად… შეუძლებელია გადმოვცე ის სიხარული და აღფრთოვანება, რაც ამ მომენტმა მომაყენა. სტუმრებმაც დამინახეს. ყველა გაჩუმდა. რამდენიმე წუთი ხმას არ იღებდნენ, როცა ერთმა მოიფიქრა დავლოცოთ ეს ადამიანებიო…

სახლიდან გასვლის დროც დადგა.

როგორ ჩაივლის დღე?

რაც უფრო მალე გადის დრო, მით მეტ სისულელეს ვაკეთებ.

ქორწილამდე დარჩა 2 დღე!

ბევრი მეკითხება “ნერვიულობ?” ჩემი პასუხია – არა! ხანდახან ზრდილობის გულისთვის – ხო რა ვიცი, ცოტა…  არ ვნერვიულობ, უბრალოდ ისეთ სულელ რამეებს ვაკეთებ, როგორიცაა ბოთლის თავსახურის ლეპტოპზე დაფარება, სიტყვების სახელების დავიწყება, ამ კვირაში უკვე მეორე სათვალე დამრჩა სხვა ადგილას. კიდევ კარგი, კოლექცია მაქვს მზის სატვალეების, თორემ რა მეშველებოდა : )) მგოინა, სულ გამოვშტერდი. არადა, მართლა არ ვნერვიულობ. მხოლოდ ინტერესი მაქვს გაცხოველებული რა იქნება 28 აპრილს, როგორ გათენდება, რას ვიზამ პირველად, როგორ წავალ სალონში, რას ჩავიცვამ სალონსი წასვლისას რომ თამ და მაკიაჟი არ გამიფუჭდეს, სახლში რომ ამოვალ გარეთ რა მოხდება (მეზობლების გადმოყოფილი ცხვირუკები), მეჯვარეები რომ მოვლენ, მერე კაბას გადმოვიღებ და ჩაცმას დავიწყებ და ასე მგონია ხუთი წუთივით გაიფრენს დრო 3ის 15 წუთამდე, სანამ სიძე ბატონი შემოაბიჯებს ჩემთან. ალბათ მე არ უნდა გავუღო კარები, არა?! : )) მოკლედ.. ისე მაინტერესებს რა მოხდება, თითქოს საყვარელი ფილმის შემდეგი სერიის გამოსვლას ველოდე, თითქოს ეს არ არის ჩემი ცხოვრება, სულ სხვა თვალით ვუყურებ – ბოლო-ბოლო, ყოველ დღე ხომ არ თხოვდები!! : ))) (ღმერთმა დაგვიფაროს ყველა).

აქ  მთელი რიგი დავწერე პრობლემების, რაც კაბაზე შემიქმნეს, დღეს კი ბოლო დეტალებს ამუშავებენ და ხვალ იდეალურ მდგომარეობაში ჩამბარდება.. ალბათ მომიხდება კიდეც, ჩემზე ლამაზ პატარძალს ძალიან ბევრს ვნახავ არამარტო 28ში სვეტიცხოველში, მაგრამ მინდა, რომ ეს დღე მართლა ბედნიერი იყოს..

მე არ ვნერვიულობ ისე, როგორც დედაჩემი : )) ძალიან საყვარელია, რამდენს აკეთებს ჩემთვის რომ იცოდეთ…

იცით,

დადუმებული ახალგაზრდობა

პოსტის დაწერა მას შემდეგ გადავწყვიტე, რაც მივხვდი, რომ ჩვენს  facebook   -ურ წუწუნს არანაირი შედეგი არ მოაქვს. გასახსენებელი ამგალითები ძალიან ბევრი გვაქვს. თუნდაც სტუდენტებისადმი თსუს მიმართ დიდი და სამართლიანი პროტესტი (იგივე “ლაბორატორია 1918-ის აქტივისტები), საუნივერსიტეტო რეფორმა, მოუწესრიგებელი ადმინისტრაცია, რექტორის ცინიკური დამოკიდებულება, თვითმმართველობის ყოფნა-არ ყოფნა, ცხრილები და აღარ ჩამოვწერ  ისედაც ყველასათვის ცნობილ ფაქტებს. თუნდაც იგივე გარემოს დაცვა – სოციალურ ქსელზე მეც გავაზიარე ვიღაცის გადაღებული ფოტო საცოდავი კიკვიძის ბაღის ამბავზე, იგივე გუდიაშვილის დაკარგვა, ფლორის განადგურება და რა ვიცი კიდევ რა. ყველა წუწუნებს მუნიციპალური ტრანსპორტის, პროდუქტის, საწვავის ყოველდღიურ გაძვირებაზე, უმეტესობა (მათ შორის მეც, ძალიან ხშირად) პირდაპირი მნიშვნელობით აგინებს “gwp”ს, რამდენიმე თვის წინ ელექტრო ენერგიასთან დაკავშირებით პოსტიც შემოგთავაზეთ… LGTB საკითხი კი ყველა ნორმალურად მოაზროვნე ადამიანს აწუხებს (ვგულისხმობ დისკრიმინაციის პრობლემის არსებობას) და ამბობენ რომ ისინი ნორმალური ადამიანები არიან, იცავენ უცენზურო გამონათქვამებისაგან – სოციალურ ქსელებში…

ეს პრობლემატიკა ჩვენ მხოლოდ ფეისბუქის გვერდზე გვაწუხებს და ხანდახან უნივერსიტეტის ბაღში შეკრებილებიც 1-2 სიტყვას ჩავაგდებთ ხოლმე თავის გაქნევით –

მოკლედ თსუს კაცთმოყვარეობის შესახებ

ზოგადად დიდად არ მიყვარს მსგავსი სისულელეები, მაგრამ ეს ნამდვილად მეტისმეტია.

შარშან ზუსტად 15 აპრილს იყო მსგავსი შემთხვევა, როდესაც თავისუფალი და სამართლიანი აზრისა და სიტყვის გამო თსუს ე.წ. თვითმმართველობამ მუშტი-კრივს მიმართა გაურკვეველი მიზეზებით. გავიდა თითქმის ერთი წელი და კვლავ იგივე განმეორდა. ზუსტ მიზეზებსა და ფაქტებზე კი რატომღაც ყოველთვის აზრები ორად იყოფა – ერთი აშკარად ჯანსაღი სტუდენტური მოძრაობები ან უბრალოდ სტუდენტები და მეორე, აშკარად დედის გინებაზე გადასული თვითმმართველობის წევრები.

თსუში უკვე მეხუთე კურსზე ვარ (საბედნიეროდ ვამთავრებ) და დიდად მიხარია, რომ სექტემბრიდან აღარ ვივლი სახელმწიფო უნივერსიტეტში არა იმიტომ, რომ მომბეზრდა სტუდენტობა (რომელიც რეალურად მხოლოდ პირველ კურსზე მქონდა ისიც ალაგ-ალაგ), არამედ იმიტომ, რომ 1500 ლარიდან 15 ლარის ცოდნა ვერ წამოვიღე, ვერ წამოვიღე გართობა და არანაირი კარგი დრო არ მაკავშირებს უნივერსიტეტთან რამდენიმე კარგი (დღემდე!!!) მეგობრის გარდა (ესენი კი ისედაც “ვატრაკებდით” თსუს გარეშე).

თუ ამ პოსტს

ბლოგერებისათვის წლის “სავალდებულო” პოსტი

საერთოდ არ ვაპირებდი ბლოგზე პოსტის დაწერას რა და როგორ ხდებოდა 2011-ში, მაგრამ ახალხანს ფეისბუქზე თინის პოსტი ვიხილე და გადავწყვიტე 2 სიტყვით მოგიყვეთ.

2011 ალექსთან ზარით და ახალი წლის მილოცვით დაიწყო ქეთის სახლიდან. საკმაოდ დაძაბული ზამთარი იყო, გაურკვევლობაში გაიარა რამდენიმე თვემ. ფაქტობრივად, შეიძლება ითქვას რომ 2011 წლის დადგომასთან ერთად სამსახურიც აღარ გამაჩნია. 2012მდე ეს დარჩა ჩემთვის ყველაზე დიდ პრობლემად.  სადაც მივედი (დავყავი რაღაც პერიოდი) არავის თანხა/დაფინანსება არ გააჩნია :( – მგონი ვიღაცამ მაგრად დამწყევლა : ))))

კარიერაში აბსოლუტური უმაქნისობა და დეპრესიის პირას ყოფნა ხდება :/

ოჯახურად.. ჰმ.. დედაჩემმა ყველაფერი დაკარგა რაც ჰქონდა. სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ერთმა პატარა, გაბოზანდარებულმა, გატუტუცებულმა გოგჩომ (აი ისეთმა, ტუჩებს რომ პრუწავენ ხოლმე) რომელიც დედას მეუღლის შვილია ჯერ ფული მოპარა მერე ოქროულობა. ფულის მოპარვის დროს ფაქტზე წაასწრო და თავისი პატარა და დაიფიცა მე არ ამიღიაო, პოლიციით რო დაემუქრა, მერე აღიარა და ამოიწყვიტა ყველაფერი აღარ ვიზამ მეტსო მაგრამ გავიდა რამდეინმე თვე და დედაჩემის ქორწილში ნაჩუქარი საყურეები, ოქროს/ბრილიანტის ბეჭდები, ცეპი, გიშრის კულონი, ძოწის ბეჭედი და საყურეები, ოქროს ჯვარი… – ყველაფერს დაავლო ხელი და დაახვია. მერე იყო გარჩევები, ისტერიკები, მობრძანდა ამ პატარა ქურდის დედიკო და დადო ფრაზა: “მე ვიცი ჩემი ქეთუსია როდის იპარავს, ეხლა არ მოუპარავს” – აქედან რა შთაბეჭდილება დაგრჩათ არ ვიცი.. მერე ქეთუსიას ბოიფრენდმა დამირეკა და სტრეკლა დამინიშნა, შენ და დედაშენი რაღაცებს აბრალებთ ჩემს შეყვარებულსო, იმ შეყვარებულს რომელმაც მართალია ჩემი თანდასწრებით აღიარა რო მაამმისს ფული მოპარა 14 წლისამ, მერე სახლი რო გაქურდა, მერე ბებიამისს ძველი ბრიალინტის საყურეები რო მოპარა, მერე მეზობლებს ფული და ოქროულობა რო ჩამოართვა, დედაშენს ფული ამოაცალა, მაგრამ ოქროს არ მოიპარავდა და “მოდი აბა გოგო ერთი შემხვდიო” : ))))) მოკლედ…

გარდასახვა

ეხლა გადავიკითხეჩემი ძველი პოსტები. ისე, უბრალოდ შემოვიხედე ბლოგზე, დამაინტერესა ვინმე გზააბნეული ხომ არ შემოაგდო გუგლმა-მეთქი.. წავიკითე და როგორ შევცვლილვარ ამ 1 წლის განმავლობაში… მივხვდი, რომ ადამიანები თავისით არ იცვლებიან, აუცილებელია რაიმემ იმოქმედოს მათზე. ხანდახან ერთი შეხვედრაც კი საკმარისია რადიკალური ცვლილებებისათვის. პირველ ხაზში დალინკულ პოსტებში მე სიყვარულს ვეძებდი, ახლა კი დღეებს ვითვლი საქორწილო კაბის ჩაცმამდე : ) დიახ. ვიპოვე ადამიანი, რომელიც ცხოვრების ბოლომდე ჩემი მეგზური იქნება. არა კარიერა, არა ფინანსური უზრუნველყოფა, არაფერია იმის ფასი, როცა იცი არსებობს ადამიანი, ვინც ნებისმიერ წამს შენს გევრდით გაჩნდება.

მოკლედ.. აღარ მინდა სიყვარულზე ბევრი გავაგრძელო, სათუთად პირადია ჩემთვის. ის კი ვიცი, რომ ამ ახალ წელს მარტო არ შევხვდები და ბოლოს და ბოლოს მეც გავიზიარებ იმ სიხარულს, რასაც მთელი თუ არა ნახევარი მსოფლიო ზეიმობს. მიყვარს. ვერ გადმოვცემ, არც მინდა თქმა..

ამ პოსტის 

sex in Georgia

“10 წლისამ დავიწყე სექსი” – ამ საძიებო სიტყვებით ჩემს ბლოგზე აღმოჩნდა რომელიღაც იუზერი, არ ვიცი გოგო თუ ბიჭი, მაგრამ ცოტა არ იყოს და გამაკვირვა ამ ამბავმა : ) ))

კაცმა რომ თქვას,  ჩვენს თაობას სიტყვა სექსი აღარ უკვირს (?), მაგრამ რამ უნდა აიძულოს 10 წლის ბავშვი, თოჯინებით ან ჯარისკაცებით თამაშის ნაცვლად სხვა რაღაცებით თამაშობდეს, რატომღაც ვერ ვხვდები.

ისევ ქართულ სტერეოტიპებს რომ დავუბრუნდეთ – როდის “შეიძლება” ინტიმური კავშირი, რა ასაკში და ვისთან, ამას ალბათ ისევ ჩვენი მშობლების თაობა წყვეტს. საქართველოში სექსის წინამორბედად ჯერ გაღიმება, პაემანზე წასვლა ითვლება. საერთოდ, ალბათ ასეც არის, მაგრამ დანარჩენი მსოფლიო არამგონია ამდენად ტრაგიკულად უყურებდეს ამ ამბავს. რატომღაც, წყვილს, რომელიც ერთმანეთს კოცნის – ან არ უნდა ჰქონდეს ურთიერთობა, ან ეგრევე ოჯახი უნდა შქემნას. ჩვენთან მიუღებელია ისეთი ნორმალური რამ, რასაც “ერთობლივი თანაცხოვრება ოჯახის შექმნამდე” ჰქვია. ადამიანები იხდიან 500 კაციან ღრეობებს (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით), შემდეგ მიდიან სახლში, აქვთ ასე ნანატრი “პირველი ღამე” და უცებ .

უჯვრო სვეტიცხოველი

დიდიხანია ვჭოჭმანობ მსგავსი შინაარსის პოსტის დაწერას, მაგრამ ეს სტატია ჩემთვის მეტად გულისამრევი აღმოჩნდა. ახლა ფეისბუქზე მედავებიან რატომ იმაზე არ ღიზიანდები ცხოველები ზოოპარკში და სახლებში რომ ყავთ გამომწყვდეულიო. იმ ცხოველებს უვლიან მაინც ან ვიღაცის სანახავად (შემეცნებითი მხარით) იყენებენ და აი ამ საცოდავი ფრინველისგან, რომელიც თავისთვის დაფრინავდა და კაციშვილს ხელს არ უშლიდა რა უნდოდათ, მართლა არ მესმის. და თან კურთხევით!!!! მხოლოდ მე მეჩენება ეს ამაზრზენად?!

ჩემი მცხეთაში ხშირი სტუმრობიდან გამომდინარე, ასევე ხშირად ვხვდები სვეტიცხოველში. მინდა აღვნიშნო, რომ ბავშვობიდან, რაც კი ამ ტაძრის არსებობა გავიგე მე ის უბრალოდ მიყვარს. ამ ბოლო თვეებში : ერთხელ შევედი ეკლესიაში და მომვარდა ვიღაც ქალი

თბილისი-სინათლის ქალაქი და დაბრუნება 90-იანებში

დაახლოებით 1 კვირის წინ იდეურად ნოსტალგიური მაგრამ წამყვანის მხრივ ამაზრზენ საავოტრო გადაცემა “პროფილში” 90-იანი წლები გაიხსენეს. უფროს თაობას (როგორც ხშირ შემთხვევაში ხდება ხოლმე) ალბათ მოეწონა და თვალზე ცრემლი მოადგა ვადრისფერხალათიანმოტანტალე მაია ასათიანის და წითელი “კერესინკის” ყურებისას, მაგრამ იცით… 90იანი წლები 2011ში კიდევ არ დამთავრებულა…

არა, იმას არ ვამბობ, რომ ისევ მმკ გვმართავს, ან სკოლებში ფეჩისათვის დამრიგებლები მოსწავლეებისაგან “შემოწირულობებს” აგროვებენ, მაგრამ უშუქობა დღესდღეობით მაინც ნერვებისმომშლელ პრობლემად რჩება…

მახსოვს, პატარა რომ ვიყავი, ლოგიკურად მეჩვენებოდა დენის მოსვლის და წასვლის დროს დედის გინებები მეზობელი კორპუსებიდან (არც ჩემი აკლებდა). გავიზარდე და ახლაც არ დამკარგვია ზ/აღნიშნული ლოგიკურობა.

გლდანის მეექვსე მ/რ-ში ვცხოვრობ და დიდად არ მადარდებს თბილისის უბნებად დაყოფა. ერთადერთი პრობლემა ხანდახან მაშინ მექმნება, როცა სადმე ვარ და მერე ტრანსპორტზე ვღელავ მეტროდან სახლამდე როგორ ავიდეთქო, სხვა მხრივ არ ვუჩივი, პლატოს გლდანი მირჩევნია (პლატოელებთან ბოდიში : )) ), მაგრამ ახლა ჩემს აზრს ოდნავ უკან გადავწევ და რამდენიმე ფოტოს დათვალიერების ბედნიერებას მოგანიჭებთ… : )))

epn.ge(ახალი ამბების სააგენტო) – სახიფათოა!

ვიწყებ ამ პოსტის წერას და თავს აბსოლუტურად თავისუფლად ვგრძნობ ვინაიდან და რადგანაც ბლოგერი ვარ. მართალია ნაკლებად აქტიური და “გაქექილი” ბლოგერების სივრცე/სანაცნობოში, მაგრამ ლოგიკურად მეც მივეკუთვნები ამ უზარმაზარ სოციალურ ქსელს.

სწორედ ამიტომაც, თავს უფლებას ვაძლევ ყოველგვარი ფაქტების და მტკიცებულებების გარეშე, აბსოლუტურად ადამიანურ პრინციპებზე დაყრდნობილი და ინდივიდუალირი (!!!) პოსტი შემოგთავაზოთ.

ეს იყო თბილისში (ც). 2009 წელს 23 ოქტომბერს გახარებულმა დავასრულე დღე – დავიწყე ფოტორეპორტიორად მუშაობა ახალი ამბების სააგენტო ექსპრესნიუსში. 2 თვე სტაჟიორად ვიქნებოდი, დეკემბრის ბოლოს, იანვრის დასაწყისში კი შტატში ჩავჯდებოდი და ხელფასიც დამენიშნებოდა, მაგრამ ოდენობა ზუსტად განსაზღვრული არ იქნებოდა იმ წამისათვის [ანუ 23 ოქტომბერს ზუსტად ვერ ემტყოდნენ რამდენი], რადგან იანვარში ბიუჯეტი თავიდან უნდა დადგენილიყო და გაიწერებოდა ფოტოგრაფის თანხაც – ასე მითხრა სააგენტოს გენერალურმა დირექტორმა ნიკა ჩხარტიშვილმა [22 წ], მთავარმა რედაქტორმა ირაკლი მანაგაძე მ [25 წ] და ფინანსისტმა თამუნა კიღურაძემ [ახლანდელი newsline.ge-ს დირექტორი]. შესანიშნავი შემოთავაზება იყო იმ მომენტში, რადგან ფოტორეპორტიორად მუშაობის სტაჟი არ გამაჩნდა მანამდე და თანაც, ვიცოდი რომ ეგრევე ხელფასზე არავინ დამსვამდა. 23-შივე გამაგზავნეს ქ-ნ სანდრა რულოვსთან, ქარვასლაში იაპონური თოჯინების გამოფენაზე მიდიოდა. გამატანეს სააგენტოს ქენონი რომლის გონზეც არ ვიყავი, მაგრამ მაინც ნორმალური ფოტოები გამოვიდა [არაჩემთვის!!!]. 25 ოქტომბერი თბილისობა უწევდა, დილას “სამსახურში” რომ მივედი ირაკლიმ მახარა – შენი 3 ფოტო რეზონანსმა იყიდაო! უბრალო სიტყვებით რო ვთქვათ, მაგრად გამიხარდა. – აი, ასე დაიწო ჩემი საექსპრესნიუსო მოღვაწეობა… გავიდა ნოემბერი, დეკემბერი, იანვარი… მიდის შიდა საუბრები ხელფასებზე, ხელშეკურლებებზე, გვაქვს ოცნებები პრესკარტებზე, რამენაირად რომ დავამტკიცოთ ჩვენი მართლა არსებობა ამ სააგენტოში [დაცვებთან ვგულისხმობ…]. რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი ისევ იმედებად რჩებოდა – )) დრონი მეფობენ და არა მეფენიო და წავიდა ყველა ჟურნალისტი ვინც კი თავიდან იყო. დავრჩით მხოლოდ მე და 2-3 კაცი ძველებიდან. შევიცვალეთ ოფისი [3ჯერ] დაგვპირდნენ პრესკარტებს [ბევრჯერ] ველოდებით ფულის გადარიცხვებს [დიდიხანია] და ასე მიდის ცხოვრება…

მოვიდა 26 მაისი – აღლუმის დღე. 25ში ღამე ნიკა ისტერიულად მირეკავს ხვალ აკრედიტაცია გაქვს გაკეთებული აღლუმი უნდა გადაიღო და 8ის ნახევარზე [დილას] იქ უნდა იყოო. კი დავიჭყანე ერთი იმ დილაუთენია რა ამაყენებს-მეთქი, მაგრამ კაი ბატონო, მივედი. რიგდება ბეჯები და რატომღაც ექსპრესნიუსის სიაში არ ვარ მე, სამაგიეროდ, 5 თვის წინ წასული ჟურნალისტების სახელები ვიპოვე!!! არ მოვერიდე არაფერს და ავტეხე ისტერიკა, დავურეკე ირაკლის, ნიკას, შენც არ მომიკვდე. უი, არ ხარ სიაში? კაი გავარკვევთ – იყო პასუხი და გავიდა ნახევარი საათი. თეონა [ჟურნალისტი] სირცხვილით სად დამალულიყო არ იცოდა, ისეთ დღეში ჩავაგდე იქაურობა. რა ვქნა, არ შემიძია ასე თუ იქცევიან!!! რასაკვირველია, ისევ მე ვიჩალიჩე ის ბეჯიც და ის აკრედიტაციაც. გადავიღე მთელი აღლუმი + ყვავილების ფესტივალი რიყეზე [სიცხეში, მზეში და მტვერში]. მე და თეონა უიმედოდ ველოდებოდით ზარს სააგენტოდან, ეგებ გვითხრან ახლა რა გავაკეთოთო. რო დაგვიკიდეს, ჩვენც დავიკიდეთ და სახლებში წამოვედით. დღემდე 26 მაისის არც ერთი ფოტო არ მოუკითხავთ – საქმიანი ადმინისტრაცია გვყავდა და.. აჰაჰ.. -))))

ოფისი ისევ შევიცვალეთ –

2010 წლის ბოლო პოსტი

სიმართლე ვთქვა, დიდხანს ვფიქრობდი დამეწერა თუ არა ამ წლის ბოლო პოსტი ბლოგზე. ცოტახანი მოვიცალე [დაკავებული ვარ ნამეტანი -)) ] და მაინც გადავწყვიტე რაც მახსოვს ისინი მომეყოლა თქვენთვის..

წინა წლის “ბოლო პოსტი” არც თუ ისე ბედნიერი იყო.. გაჟღენთილი სენტიმენტალიზმით [არადა არ!] და მოწყენილი სმაილებით.. ამ წელს ცოტა სხვაგვარად ვასრულებ!!

თითქმის ყველაფერში წინსვლაა – ეს მიხარია. მრავალფეროვანი იყო როგორც კარიერული ასევე პირადი ცხოვრებაც [ნუ დავკონკრეტდებით ამ უკანასკნელზე : )) ], რამაც თითქმის ბევრი რამის ხალისი დამიბრუნა. ერთი ძალიან კარგი მეგობარი შევიძინე ამ წელს, რომელსაც დარწმუნებული ვარ მთელს ცხოვრებას დავუკავშირებ. მისი წყალობით მოვეგე გონს და ნორმალური ადამიანივით აზროვნება დავიწყე !! ა ბტონო, ფოტოც! – ))

პირადზე არ ვკონკრეტდები მეთქი!! – )))

კარიერას რაც შეეხება…. ოოოხ…!!! 2009 -ში ბედნიერი რომ ვიყავი სამსახური ვიშოვე , არიქა მომილოცეთ მეთქი, სულაც არ ყოფილა საქმე ასე მარტივად! ახლა დავრწმუნდი, რომ მეც, ქეთიც [გიგოლაშვილი] ყველა ყოფილი და ახლანდელი ჟურნალისტები თუ “ჟურნალისტები” ნამდვილად უთავმოყვარეო არსებები ვართ და ვიყავით! საინფორმაციო სააგენტო “ექსპრესნიუსი,” რომლის “მთავრობაც” მოკლებულია ყველანაირ მორიდებას, ადამიანურ გრძნობებს, მიდგომას, დაჟე სინდისსაც კი! ერთი წლის განმავლობაში როგორც თქვენ მიიღეთ სარგებელი, ისე ჩვენ [ნუ მე და ქეთიმ ყოველშემთხვევაში]. სარგებელში ხელფასს ვგულისხმობ. რაღაც გამოცდილება შემძჳნა, რა თქმა უნდა. ყველა ახალი სამსახური ერთი ნაბიჯით წინ გვწევს, მაგრამ თუ საკუთარი თავი გიყვართ, აქაურობას ინტერნეტითაც კი არ გაეკაროთ [სრულ პოსტს ამაზე მოგვიანებით, იანვრის თვეში “დოკუმენტების” კატეგორიაში შემოგთავაზებთ, თვალ-ყური ადევნეთ ბლოგს!!!].

________

ბევრი რამ მოხდა 2010-ში:

ბოლო პოსტი. Hello, 20!!!

არ მინდა გაზრდა.. ბევრი რამ დამრჩა ბავშვობაში, რის თქმასაც ვერასდროს მოვასწრებ.. არ არის აქ არც ერთი სიტყვა სენტიმენტალური ან ძალად დაწერილი, უბრალოდ მხოლოდ 1 საათი დამრჩა “თინ-ეიჯერობის” და თავს უფლებას ვაძლევ ჩემი ცხოვრება მთლიანად შევაჯამო.

დავიწყებ სულ თავიდან:

ბაბუამ გამზარდა. პირველი ეს მინდოდა დამეწერა. ვიძინებდი მხოლოდ მის ხელში და დღემდე ვამაყობ ამით. შემიძია ვთქვა, რომ მსოფლიოში საუკეთესო ბაბუა მყავს [ღმერთმა დიდხანს მიცოცხლოს!]. მისი წყალობით შედარებით ადვილად გადავიტანე უ-მამ-ობა. რა იყო მე მესურვა და არ მქონოდა. სამაგიეროდ მე “ქოშები” მიმქონდა ხოლმე სახლის კარებთან ბაბუას მოსვლის დროისთვის [დაახლოებით საღამოს 5-6 საათი] დღეს იგივეს ბაბუა აკეთებს და ყოველთვის გული მტკივა, არ ვიცი რატომ, ალბათ იმიტომ, რომ არ მინდა სიბერე, უსუსურობა… არ ვიცი…. ბევრი რამ მაკავშირებს, უფრო სწორად, მთელი 20 წელი ბაბუასთან. დღეს თავისი ოთახიდან ჩუმად გამოვიდა, დამიდგა გვერდით და ხელები ოდნავ გაშალა [წეროებს რომ ვთამაშობთ ხოლმე, ისე] და მეუბნება: აი ამხელა იყავი 20 წლის წინ, მხოლოდ ჩემთან იძინებდი… – მინდოდა მეტირა ამ სიტყვების გაგონებისას. თავი შევიკავე…

ბაღშიც ბაბუამ მიმიყვანა, იქიდან გამოვყავდი, რაღცებს ყიდულობდა… მოკლედ, მისი წყალობით ასე თუ ისე ვგრძნობდი ბავშვობას…

ბაღში მეგობრებიც მყავდა